Weterynarz Iwanowice

Zdarza się nieraz, że nasze zwierzątko potrzebuje pomocy specjalisty. Nie pozostaje nam wtedy nic innego jak tylko udać się z nim do weterynarza. W każdym mieście na pewno można znaleźć kogoś, kto, w razie jakichś problemów, mógłby zająć się naszym pupilkiem. Co jednak ma zrobić ktoś, kto dopiero niedawno przeprowadził się do danego miasta i nie orientuje się zupełnie gdzie może znajdować się gabinet weterynaryjny? Jedynym szybkim sposobem na znalezienie specjalisty jest po prostu szukanie w internecie z hasłem typu: weterynarz Iwanowice.

Matura na Targowej

Całą zimę uczyłem się w małej przybudówce, którą zostawiła nam fabryka na gruzach zniszczonego podczas pierwszej bitwy o Warszawę - domu. Przybudówka była wąska, niska i wilgotna, a przez wielkie okno, uchylające się na teren dawnych garaży, obecnie zarośnięty krzewami, wlewał się wieczorami księżyc i błyszczały światła z mostu. Uczyłem się wtedy późnym wieczorem. Płomień lampki, skonstruowanej z kałamarza (trzeba było oszczędzać nafty), chwiał się, poruszany oddechem. Wtedy olbrzymie cienie mojej głowy przesuwały się po ścianie bezgłośnie jak na filmie. Na zbitym z desek tapczanie spał ciężko ojciec, pracujący prawie dwanaście godzin w niemieckiej fabryce, matka, duży rasowy doberman, przyplątany do nas nie wiadomo skąd podczas oblężenia. Olbrzymi, poczciwy pies kręcił się przy rodzicach, kiedy po spaleniu domu biwakowali na pustym placu pod daszkiem z papy chroniącym od deszczu, uganiał się za wronami, poszczekiwał na obcych i tak już został. Tej samej zimy Andrzej jeździł na rikszy. Riksza jest to trzykołowy wózek rowerowy. Przewozi się na nim towary i ludzi. Jak w Japonii - za pomocą nóg. Andrzej, wysoki, smukły, o czarującym spojrzeniu chłopiec, razem ze mną kończył szkołę. Kiedy ja byłem zaczytany w Platonie i polskich filozofach okresu romantycznego, on sięgał do Ibsena i Przybyszewskiego, duchowego wodza Młodej Polski, do Kasprowicza, czołowego poety tego okresu. Sam pisywał wiersze jeszcze w szkole. Teraz zaś, w gorące dni okupacyjne, pisze pamiętnik. Arkadiusz był malarzem. Świetnie znał matematykę. W dyskusjach filozoficznych cytował nie znane nam nazwiska, nazywał prądy, o których nie wiedzieliśmy nic. Był blondynem, miał przenikliwe spojrzenie artysty. Utrzymywał się z rysowania karykatur przechodniom. Narysował ich ponad dziesięć tysięcy. Wyprowadził się od bogatego ojca, znanego krawca warszawskiego, mieszkał samotnie, uczył się w akademii malarskiej, robił jednocześnie maturę i - pił. Biuro nieruchomości Kocmyrzów Julek był wychowankiem jezuitów. Pracował systematycznie nad Tomaszem z Akwinu, nad Grekami i filozofią niemiecką. Zarabiał handlem dewiz. Wszyscy zginęli mi z oczu. Ale zanim rozrzucił nas los, zanim ja nie pojechałem do Oświęcimia, Andrzej nie zginął w ulicznej egzekucji i pod fałszywym zresztą nazwiskiem, Arkadiusza zanim nie przykryły gruzy barykady warszawskiej - tej zimy, pierwszej zimy wojennej, kiedy na Zachodzie, na linii Maginota, trwały przyjazne potyczki patroli, a samoloty angielskie zrzucały nad Niemcami paczki ulotek, rozwiązując starannie każdą z nich, żeby (jak żartowaliśmy) nie zabić przypadkowo Niemca - u nas, w ciemnej jak grób Warszawie, szczękały salwy plutonów egzekucyjnych, a w domach, o oknach zabitych deskami, kończyliśmy wtedy drugą licealną, przygotowywaliśmy się do matury, choć wiedzieliśmy, że wojna będzie trwała długie lata. Uczyliśmy się w naszych prywatnych mieszkaniach, zimnych i ciasnych. Służyły nam one za klasy i za pracownie chemiczne. Niektórzy zresztą mieli bogate domy. Stąpało się tam po puszystych dywanach, oglądało się obrazy najsławniejszych mistrzów, dotykało się końcami palców grzbietów złoconych książek, a po komplecie, po lekcji matematyki, po wykładzie z literatury, ćwiczeniach fizycznych albo lekturze książki religijnej (bo i religia była wykładana przez poczciwego księdza) - co bywalsi siadali do brydża, przegrywając przy kartach zarobione nieraz na czarnej giełdzie pieniądze. Dym papierosów gęstniał w salonie, zwijał się u okna i rozpłaszczał pod sufitem. Zima, choć ciężka i ciemna, minęła niepostrzeżenie. Wprawdzie Andrzej chorował niebezpiecznie na płuca i musiał rzucić swoją rikszę, wprawdzie Arkadiusz nie chciał iść do urzędu niemieckiego, aby wykupić świadectwo artystyczne, i był tropiony przez policjantów na ulicach, ale dorobek nasz był znaczny. Andrzej miał w teczce parę dobrych wierszy, ja trochę książek na zbitej z desek etażerce, które kupiłem za pieniądze ze sprzedaży piłowanego drzewa, Arkadiusz znalazł wreszcie mieszkanie i nie sypiał już po kolegach. Po tej koszmarnej, trupiej zimie pozostało jeszcze wspomnienie egzekucji w Wawrze, kiedy za pijanego żołnierza niemieckiego zakłutego w bójce przez swego własnego towarzysza gestapo wyciągnęło z mieszkań i rozstrzelało na pustym, zaśnieżonym polu dwustu mężczyzn. Już zapełniały się cele Pawiaka, wsławiała się już aleja Szucha, już mieliśmy w ręku pierwsze gazetki konspiracyjne, już roznosiliśmy je sami. Wiosną, kiedy wojska niemieckie uderzyły na Danię i Norwegię, a zaraz potem jak nóż w ciało wbiły się we Francję, w Warszawie rozpoczęto pierwsze łapanki. Ogromne budy niemieckie, samochody ciężarowe pokryte brezentem, wyjeżdżały stadami na miasto. Żandarmi i gestapowcy obstawiali ulice, wygarniali wszystkich przechodniów na auta i wieźli do Rzeszy - na roboty, a zwykle bliżej - do Oświęcimia, na Majdanek, do Oranienburga, osławionych obozów koncentracyjnych. Ilu przeżyło z dwutysięcznego transportu, który w sierpniu 1940 roku przybył do Oświęcimia? Może pięciu ludzi. Ilu przeżyło z siedemnastu tysięcy ludzi wytransportowanych z ulic warszawskich w styczniu 1943 ? Dwustu? Trzystu? Nie więcej! Wtedy też, w okresie tych pierwszych niemieckich łapanek, które robiły tak absurdalne wrażenie w stolicy wielkiego państwa, zamienionej nagle w dżunglę, w okresie, gdy Hitler fotografował się na wieży Eiffla, a olbrzymie polskie transporty więźniów szły do Oranienburga, właśnie wtedy my czterej, Andrzej, Arkadiusz, Julek i ja - my czterej zdawaliśmy maturę. Nie my jedni. Żadne gimnazjum warszawskie nie pozostało w tyle. Wszędzie, u Batorego, u Czackiego, u Lelewela, u Mickiewicza, u Staszica, u Władysława Czwartego, w gimnazjach żeńskich: Plater, Królowej Jadwigi, Konopnickiej, Orzeszkowej, we wszystkich gimnazjach prywatnych, poczynając od tych najlepszych, jak św. Wojciecha i Zamoyskiego - wszędzie odbywały się egzaminy maturalne ostre, dokładne jak co roku, jak zawsze, odkąd nowoczesna szkoła istnieje. Tysiącami młodzież zdawała maturę. Tysiące kończyły gimnazjum i szły do liceum. Wtedy gdy Europa leżała w gruzach, w Wielkopolsce, na Śląsku, na Pomorzu i w sercu Polski - w Warszawie, dzieci i młodzież ratowały wiarę w Europę i wiarę w dwumian Newtona, wiarę w rachunek całkowy i wiarę w wolność ludów. Kiedy Europa przegrywała swoją bitwę o Wolność, młodzież polska - i myślę, że czeska i norweska również - wygrywała swą bitwę o Wiedzę. Pamiętam, staliśmy we trzech na przystanku przy ogromnym gmachu Banku Gospodarstwa Krajowego, w Alejach Jerozolimskich. Nieustannie przez tę największą arterię przelotową stolicy przewalały się masy wojska niemieckiego, szły transporty na wschód i na zachód, czołgi, wozy pancerne, ciężarówki napęczniałe towarem. O kilka ulic dalej, na placu Trzech Krzyży, na którym stoją dziś już tylko ruiny pięknego kościoła Św. Aleksandra, łapano ludzi. Żandarmi obstawili wszystkie wyloty placu. Z warkotem motorów napchane ludźmi budy wlokły się ciężko na Pawiak. Było to absurdalne widowisko. Nie wiem, dlaczego pobudzało do śmiechu. Niekiedy skala reagowania człowieka jest zbyt mała i gdy sięga tragicznego dna, wtedy wyzwala się w śmiechu. Wszyscy trzej byliśmy w świetnych humorach, że żyjemy, że jesteśmy w samym środku łapanki, że musimy jechać na drugą stronę Wisły, na ulicę Targową, zdawać maturę. I że tam pojedziemy, choćby się ziemia waliła. I właśnie wtedy podeszła do nas stara, siwa pani. Zwróciła ku nam pomarszczoną twarz. W oczach jej odbijała się wyraźnie troska. - Panowie, na mieście odbywa się łapanka na placu Trzech Krzyży - rzekła cicho. Wszyscy ostrzegali wszystkich przed łapankami, jak dawniej przed zarazą. - A czy panów nikt nie zaczepia? - Oprócz pani, nikt - parsknął Andrzej. Wskoczyliśmy w tramwaj i pojechaliśmy na Pragę. Za mostem szła aleja, z jednej strony granicząca z polem, z drugiej z Saską Kępą, dzielnicą willową. A tam, u zamknięcia alei, rozstawiła się druga kolumna samochodów i czekała na tramwaje, jak tygrys na szlaku antylop. Wysypaliśmy się w biegu z tramwaju jak gruszki i przemknęliśmy na ukos polem zasadzonym świeżą jarzyną. Ziemia pachniała wiosną. Kwitła na polu dziewanna i brzęczały pszczoły. A w mieście, leżącym za rzeką, jak w głębokiej dżungli odbywały się łowy na ludzi. Kiedy przedarliśmy się do mieszkania na Targowej, w którym już czekał na nas dyrektor, przewodniczący Komisji Egzaminacyjnej, wychowawca klasowy i profesor chemii, fala łapanki dopłynęła aż pod nasze okna. Dyrektor był milczący. Słuchał uważnie odpowiedzi. Wychowawca, wysoki, dobroduszny pan, patrzył dobrotliwie na nas i pomagał nam wzrokiem. Nigdy nie mieliśmy opinii dobrych chemików, ani Andrzej, poeta i krytyk, ani Arkadiusz, malarz i filozof, ani ja. Blade nasze odpowiedzi wywoływały chytry uśmiech na twarzy egzaminatora, którego dla jego siwej brody nazywaliśmy w szkole Koziabródka. W istocie był to bardzo ceniony naukowiec. Jakoś tam zdaliśmy. Wtedy Koziabródka rzekł: - No, panowie (to „panowie” zaakcentowało naszą nową dojrzałość z chemii) - nie bądźcie głupi i nie dajcie się złapać. Wskazał dłonią za okno, za którym kłębił się tłum otoczony policjantami, i dodał, podnosząc do góry probówkę z jakimś czerwonym, okropnie złożonym płynem, którego wzór na próżno usiłował Andrzej wywieść na tablicy. - Kiedy nie wiecie, w co wierzyć, wierzcie w chemię. Wierzcie w naukę. Przez nią wrócicie do człowieka. Jednego tylko człowieka nie było wtedy między nami: tego płowowłosego Julka, wychowanka księży. Złapano go między Nowym Światem a Alejami i ślad po nim zaginął. Jesienią, gdy wstępowaliśmy na podziemny Uniwersytet, doniesiono nam, że Julek został wywieziony do Oranienburga, osławionego obozu pod Berlinem, i że jeszcze żyje. Tadeusz Borowski

Agent nieruchomości Nowa Huta

Napiszę kilka zdań oraz podam kilka powodów dlaczego warto wybrać nasze biuro nieruchomości. Biuro Grodzkie Nieruchomości to nasza firma, wybór najodpowiedniejszej agencji nieruchomości wcale nie musi być aż tak trudny, jak mogłoby się pozornie wydawać. Oczywiście trzeba wziąć pod uwagę kilka ważnych kwestii, które wpływają na jakość świadczonych usług. Krakowski rynek nieruchomości znacząco różni się od innych, chociażby od rynku warszawskiego. Obowiązują tu inne ceny, dochodzą pewne dodatkowe przepisy związane z uchwałami samorządu. Nasi pracownicy wiedzą więc doskonale, co tutaj się sprawdza i jak uatrakcyjnić ofertę, by sprzedać w dobrej cenie. Korzystając z usług naszej agencji nieruchomości możemy być pewni, że jesteśmy w dobrych rękach. Przy wyborze biura nieruchomości ważne są opinie zadowolonych klientów. Biuro Nieruchomości Kocmyrzów Bardzo dużo o agencji nieruchomości mówi to w jaki sposób prezentuje się w sieci oraz jak wyglądają dodawane przez nią ogłoszenia. Współpracujemy z wieloma specjalistami związanymi z nieruchomościami (jak notariusze, fachowcy, doradcy kredytowi, czy ubezpieczeniowi). Okres sprzedaży mieszkania trwa kilka miesięcy, to wiąże się z licznymi spotkaniami, umowami przedwstępnymi. Chcesz się przekonać zapraszam do współpracy.

Osłony okien

Szczególnym miejscem w kwestii dekoracji jest okno. Dekoracje okien bywają prawdziwymi dziełami sztuki. Można je uzyskać naprawdę niewielkim kosztem, najważniejszy jest dobry pomysł. Z użyciem różnokolorowych firanek i zasłon można stworzyć niezwykle efektowne połączenia kolorów i stylów. Powinno się pamiętać o tym, by kupować elementy okienne pasujące do stylu i charakteru wnętrza. Do popularnych ozdób okiennych należą także rośliny doniczkowe. W ostatnim czasie niezwykle modne są storczyki, których bogactwo kolorów potrafi ożywić każde pomieszczenie. Na tak udekorowane okno przyjemnie patrzy się zarówno od środka, jak i z zewnątrz. Zasłoną nowoczesnych okien obecnie są najczęściej stosowane rolety okienne materiałowe. Szeroka gama kolorystyki pozwala dobrać roletę do każdego pomieszczenia.
Urządzanie domu nie każdemu przychodzi łatwo. Oczywiście, pomalowanie ścian oraz postawienie mebli nie stworzy większej trudności, jednakże jeżeli chcemy cieszyć się przyjemną, stylową aranżacją wnętrza, trzeba również zatroszczyć się o właściwe dodatki. Które z nich mamy wybrać, by nasze gniazdko faktycznie zrobiło wrażenie?
Dom jest doskonałym polem do popisu dla różnego rodzaju twórców dekoracji. Aktualnie coraz więcej osób posiadających zdolności manualne zajmuje się tworzeniem takich ozdób. Część osób robi to jedynie na własny użytek i na przykład jako podarunek dla bliskich osób, inni próbują sprzedawać. ŹRÓDŁO ARTYKUŁU Na takie produkty jest duży zbyt, w szczególności jeśli są wykonane z pomysłem. Artykuły dekoracyjne to pojęcia obejmujące produkty właściwie do każdego miejsca w domu. Bywają produkowane z rozmaitych tworzyw, zarówno naturalnych, na przykład suszonych kwiatów, jak i syntetycznych. Przykładem ponownego wykorzystania naturalnych elementów są coraz bardziej popularne stroiki bożonarodzeniowe w formie choinki zrobione z zabarwionych na różne kolory szyszek.

Pies

Opieka nad zwierzęciem tak to konieczność każdy opiekun ma taki obowiązek. Nikt nie zaprzeczy, że istnieje coś takiego jak społeczność internetowa. Ludzie przecież wielokrotnie odwiedzają różne strony w sieci poszukując potrzebnych dla nich informacji, pracy czy też rozrywki. W Internecie można także rozwijać swoje zainteresowania oraz spotkać osoby, które mają podobne pasje. Każdy pasjonat zwierząt ma szansę odwiedzić forum o zwierzakach i tam porozmawiać z osobami także zajmującymi się opieką nad swoimi pupilkami. Prowadzone są tam rozmowy na każdy temat, który dotyczy opieki nad zwierzakami typowo domowymi, i nie tylko. To świetny sposób, aby poszerzyć swoją wiedzę z zakresu sprawowania opieki jakiej wymaga na przykład nasz pies. Wiadomo przecież, że aby zwierzę było szczęśliwe, to potrzebuje odpowiedniej opieki i traktowania. Nie wystarczy od czasu do czasu wyjść z nim na spacer i dać cokolwiek do jedzenia. Zajmowanie się każdym zwierzęciem wymaga odpowiedzialności od jego właściciela. Nie ważne czy jest to kanarek czy kot. Przed zakupem ważne aby nasza wiedza dała nam możliwość dokładnego poznania potrzeb tego zwierzęcia. Z pomocą mogą przyjść właśnie strony internetowe, które oferują użytkownikom forum o zwierzakach. Owczarek niemiecki Dostępne tam informacje mogą się bardzo przydać w niektórych sytuacjach. Jest to także świetny sposób na zawarcie nowych znajomości.